IPL finale

Sunrisers Hyderabad 178 voor 6

Chennai Super Kings 181 voor 2 in 18.3

Chennai Super Kings won met 8 wickets

Iets over Tom Alletson en Shane Watson.

Je hebt van die matches die door een superprestatie van een van de spelers voor altijd met zijn naam verbonden blijven. In een grijs verleden had je ‘Alletson’s innings’. Daarvoor moeten we terug naar de strijd tussen Sussex en Nottinghamshire in mei 1911. Plaats van handeling Hove, hoofdrolspeler Edwin Boaler (Ted) Alletson. Notts won de toss en ging batten. Hun score van 238 was niet imponerend en de bijdrage van Alletson al helemaal niet. Zeven hele runs liet hij noteren. Sussex pakte op de eerste dag en het grootste gedeelte van de tweede een lead van 176 runs. In Notts’tweede innings stond het na verloop van tijd 185 voor 7. Alletson probeerde er als nummer negen daarna het beste van te maken, maar deed veel meer dan dat. Weliswaar verloor hij ook zijn laatste partners maar hij hield stand Bij de lunch stond er 260 voor 9 op het bord en het leek een kwestie van tijd voordat ook hij het veld zou moeten ruimen. Gedurende de eetpauze vroeg Alletson aan zijn skipper Jones of het met nog maar een wicket in handen en een magere lead van 84 er veel toe deed hoe hij het nu verder zou aanpakken. Jones antwoordde ontkennend. ‘In dat geval ga ik ervoor,’ zei Alletson en hij hield woord. Hij bouwde de 47 runs die hij bij de lunch achter zijn naam had staan in razend tempo uit. Hoewel hij tot dat moment vooral bekend had gestaan als een ‘blocker’ haalde hij nu keer op keer uit. Zijn hele innings duurde 90 minuten, zijn bijdrage na de lunch: 142 in veertig minuten (8 zessen), In een over scoorde hij 34 runs, een nieuw wereldrecord voor first class cricket dat 57 jaar stand zou houden tot Garry Sobers in 1968 er 36 van maakte. Alletson’s innings was niet genoeg voor de overwinning (het werd een draw), wel ontving hij van de Duke of Portland een gouden horloge. Pikant detail: pas later kwam aan het licht dat Alletson had gebat met een blessure aan zijn pols.

Ik moest aan dit verhaal denken toen ik in de finale van de IPL Shane Watson aan het werk zag. Hoewel hij zich in 2016 had teruggetrokken van het internationale crickettoneel bleek hij nog lang niet versleten. Met eenzelfde nietsontziendheid als Tom Alletson meer dan een eeuw eerder kleineerde hij de bowling van de Sunrisers. Zijn zessen regen zich aaneen en zijn viertjes waren bijna niet te tellen. Toen hij de honderd bereikte spreidde hij zijn armen als ware hij de verlosser der mensheid. Vergeten was de mooie 47 van Sunrisers-ster Kane Williamson, dit was andere koek. Watson reikte uiteindelijk tot 113 (57 ballen, 11x4, 8 x 6) en sleepte zo de overwinning voor zijn team binnen. Of hij een gouden horloge kreeg weet ik niet. Wel was het meteen duidelijk dat er maar een speler in aanmerking kon komenvoor de eretittel ‘Man of the match’. De toeschouwers in het Wankhede Stadion in Mumbai, waar ik twee jaar geleden in een bloedhitte zulke fantastische wedstrijden zag, waren in extase. Ze zullen zich deze finale zeker herinneren als ‘Watson’s match’.