In memoriam Haroona Rajak

Op 15 maart 2015 is onze vriend Haroona overleden. Hij is 67 jaar geworden.

Ik ontmoette Haroona in het Vondelpark in de zomer van 1971. Het waren de jaren van de flower power, de match Fischer/Spasski om het wereld kampioenschap schaken in Reykjavik, De Floriade in Amsterdam en de eerste Maagdenhuis-bezetting was net voorbij. HCC speelde nog met Vriens en Van Arkel, Willem Staats was nog voorzitter van ACC en bij Rood en Wit waren Wijkhuizen, Flohil, Onstein en Bouwman de belangrijkste spelers. Willem Glerum captainde zijn laatste wedstrijd op zijn 60e verjaardag tegen Rood en Wit.

Haroona en ik kwamen aan de praat. Al gauw bleek dat wij de passie die cricket heet deelden.
Diezelfde middag zat hij bij mijn ouders aan de keukentafel en haalde mijn moeder wat cricketspullen van mijn broer Nico uit de kast met de opdracht deze aan te trekken. In de nieuwe outfit togen wij op de Puch naar VRA. Al snel bleek dat Haroona een aardig balletje kon spelen en tijdens de training werd al gauw besloten dat hij maar mee moest gaan doen in VRA 1. Op zondag haalde ik Haroona op bij de Sleep-Inn op de Rozengracht, in die tijd een begrip. Haroona wilde geen crickethandschoenen aan en het liefst speelde hij ook zonder legguards.

Toen wij thuis tegen HBS speelden en wij hem waarschuwde voor Robbie Dérogée, op dat moment een van de snelste openingsbowlers van Nederland, liep hij na twee ballen van Rob naar de square leg umpire en gaf zijn handschoenen weer af. De 3e bal ging keihard voor vier. In het wedstrijdverslag wordt de West-Indiër Rajah genoemd die uiteindelijk door Dérogée werd gebowled maar wel al 57 knalharde runs had gemaakt en zodoende VRA het bonuspunt schonk.

De volgende zondag speelden wij uit tegen Quick Haag met Hans Poederbach, Cees Lieshout, René Schoonheim en bowler Coen Burki. In het verslag in de Cricket staat het volgende te lezen. “Na een geslaagde run out nam het optreden van de ongehandschoende Indiër Rajah een aanvang. Op nul werd hij van een zeer simpele vang gemist en daarna betoonde hij op hartveroverende wijze zijn appreciatie voor deze onverwachte welwillendheid en ranselde in korte tijd 54 no (6x6, 2x4) bij elkaar.” (Het Vaderland).

Ook onvergetelijk was de actie van Rood en Wit aanvoerder Wijkhuizen die zijn fielders in de laatste over op het tweede veld op de Spanjaarslaan neerzette. Haroona sloeg nog 2 zessen over de screen en de wedstrijd was gespeeld. Een ander mooi voorval was de reis met het net aangeschafte volkswagenbusje naar HCC. Regelmatig moesten wij uitstappen om de bus te duwen en natuurlijk kwamen wij bijna een uur te laat op de Haagse aan. Het lachen en zingen was eigenlijk mooier dan de hele wedstrijd.

VRA had het moeilijk in die tijd. De club kon met moeite 2 teams op de been krijgen. Vooral in 1972 hadden we het zwaar. VRA speelde met John Wories, Sjoerd Eisma, Thijs en Frank Vermeulen, Dik Klijn, Allard Besier, Jaap van der Stadt en af en toe deden Klaus Fischer en Albert van Nierop nog mee. Mike O’Connor nam de wickets. Mijn oudere broers waren gestopt vanwege de Olympische spelen in München. Haroona was dus een zeer welkome versterking.

De volgende jaren ’74 en ’75 speelde Haroona met Jaap Grootmeijer voor AMHCC in Amersfoort (het latere LBW). Vooral in 1975 roffelde Haroona er aardig op los. Hij maakte 930 runs in 13 innings met een hoogste score van 195. Hij scoorde dat seizoen 3 centuries. Jaap kan smakelijk vertellen hoe hij met zijn legguards aan de weggeslagen ballen van Haroona in het struweel moest gaan zoeken. Van ‘76 t/m ‘83 speelde hij weer op het oude nest. In 1978 werden wij kampioen van de eerste klasse en in 1981 kampioen van de hoofdklasse. Met name de jaren met Hylton Ackerman waren onvergetelijk. Hylton roemde zijn vriend en medespeler en gaf hem zijn cricketbat cadeau bij zijn afscheid. In 1983 was Haroona een jaar aanvoerder, Faoud Bacchus (West Indies testspeler) was de coach. In zijn nadagen heeft Haroona nog een paar seizoenen voor ACC gespeeld.

De herinneringen aan Haroona zijn legio en eigenlijk allemaal heel bijzonder. Zo stond hij elke zondag met zijn crickethoed op onder de douche. Het liefst met een sigaar en een 'yellow one' en dan alle liedjes van Harry Bellafonte te zingen.

In de laatste jaren ging zijn gezondheid hard achteruit. Haroona had wekelijks dialyse nodig. Hij kwam nog af en toe op VRA en dan werden alle verhalen weer net zo makkelijk uit de oude doos gehaald. Deze goedlachse, grote cricketliefhebber is niet meer.

Hey Dude, slaap zacht.

Jan Spits

Nog enkele cijfers: Tussen 1971 en 1983 scoorde Haroona voor VRA 3070 runs in 144 innings met een topscore van 94. Zijn niet overdreven hoge gemiddelde van 23 was dan ook typerend voor deze big hitter, 't was vaak alles of niets.
Achter de palen pakte Haroona 143 vangen en 14 stumpings in 154 wedstrijden.