In Memoriam Mohammad Munaf

10 februari 2020 -

Geb.: Bombay 1936
Overleden: Amstelveen 2020

Het overlijden van ons lid van verdienste had grote gevolgen in de cricketwereld. Tv-journaals in Pakistan werden onderbroken, kranten kwamen met doorwrochte stukken en deze bescheiden cricketer uit Amstelveen werd wereldnieuws. Om het kort in perspectief te zetten: Testcricketer voor Pakistan. 1954-55 tour naar Engeland; 1960-61 tour naar de West Indies, speelde tegen Richie Benaud, bowlde Neil Harvey twee keer. Zijn beste bowlingprestatie: 8 voor 84 tegen Kent. Ik bedoel maar. Hoe komt zo’n wereldtopper bij een cluppie als VRA. Na allerlei omzwervingen als station manager van de PIA, landde hij in 1976 in Amsterdam.
Coach in die dagen was de Zuid Afrikaan Hylton Ackerman. Die liep, na een overwinning van ons eerste, onder applaus naar de kant, bleef staan, keek gespannen naar een figuur in de schaduw van de bomen, versnelde zijn pas onder de kreet: I don’t believe it! Is that you Mohammad?! Die stille figuur: ‘Hylton, what are you doing here’? Als die twee elkaar op die bewuste zondag niet ontmoet zouden hebben, hadden wij deze testspeler nooit binnen kunnen halen. Hij bood zijn diensten als coach en adviseur aan. Vele generaties jongeren hebben daar gebruik van gemaakt.

Zelf heb ik Munaf intensief beleefd als captain van VRA 2. Als een tegenstander naar mijn zin, iets te lang aan het wicket vertoefde zei ik: ‘Kom Mohammad, gooi er eens eentje naar zijn hoofd’. ‘Te gevaarlijk’, zei hij dan, ’op die kokosmatjes van jullie. Ik gooi hem wel een yorker’. De volgende bal lag het wicket dan in puin. Als hij twee wickets veroverd had zei hij steevast: ‘Zo is het genoeg skipper, zet nu maar een junior aan’.
Mohammad concludeerde dat er veel te weinig lesmateriaal bij VRA voorhanden was, namelijk geen, en dat de cricketbond daar geen leidende rol in speelde. Dus schreef hij zelf boekjes: Bowlen, Batten, Fielden. Gaf die in eigen beheer uit, zonder de club ooit om een cent te vragen. Geboren in het vroegere Bombay, testspeler in Pakistan, door de voortdurende oorlogen en landjepik in India en Pakistan, je moet je die cultuurverschillen voorstellen, die ons lid van verdienste heeft moeten doorstaan.
He is daarom zo mooi dat het Bestuur van VRA afgelopen zomer besloot Munaf een tegel toe te kennen in The Walk of Fame. Hij was daar intens trots op.

Na alle verschrikkingen van het landverhuizen te hebben meegemaakt, het geluk gevonden te hebben in Amstelveen, en in die periode dat bevestigd te zien bij zijn vrouw Wijnanda, voegde zich daarbij zijn trots en zoon Shazad, door ons César genoemd. Hij vond daar eindelijk de rust en het geluk van een echte moeder, Nan en de kameraadschap van zijn vader. Binnen een jaar was de Pakistaanse vreemdeling uitgegroeid tot een Hollandse puber. Op zijn 16e jaar speelde hij voor VRA 1 met het doel voor ogen het Nederlands Elftal te halen. Shazad overleed op zijn 19e jaar aan een slopende ziekte. Nog nooit heb ik een jong iemand volwassen zien worden. Hij werd nog verliefd op een verpleegster en zij op hem. Je zou je kunnen voorstellen dat het echtpaar, na dit verdriet, zich niet meer op VRA had laten zien. Het tegendeel was waar. Munaf was een aantal keren per week in de kooi te vinden.

De laatste jaren waren moeilijk op de gesloten afdeling van het tehuis De Luwte in Amstelveen. Maar gelachen hebben wij ook. Ik had uit eerdere ervaringen geleerd, dat als de patiënt je iets concreets vraagt je niet moet antwoorden: dat kan niet want….enz., maar hoort te antwoorden: dat komt goed! Zo kwam echtgenote Nan op een goede dag deze zomer de kamer van haar man binnen waar zij werd gecommandeerd: schiet op, ik heb afgesproken dat ik vanmiddag om 4 uur de jeugd ga trainen. Hij had, zoals altijd, zijn strak gestreken trainingspak van VRA al aan. Nan antwoord rustig: ‘Mohammad, je weet toch, dat dat niet kan’. Hij pakte, als reactie zijn cricketbat en sloeg het meubilair in zijn kamer aan gort.

Met nostalgie denk ik terug aan de muziekavond in het clubhuis waar Munaf eigen lyrics zong begeleid op de gitaar.
Op zijn sterfbed zag hij nog kans een liefdesverklaring aan zijn vrouw af te steken. Hij bedankte voor zijn mooie tijd bij VRA. Een bescheiden, erudiete man, die respect en eerbied voor de ander predikte. Mohammad Munaf, een gentleman onder de cricketers. Wij gaan in zijn geest verder.

John H. Wories

Begrafenis Munaf
Vorige week dinsdag werd Mohammad Munaf op de begraafplaats Zorgvlied in Amsterdam in het familiegraf herenigd met zijn zoon. VRA ontpopte zich weer eens tot een hechte familieclub. Het Bestuur besloot niet te volstaan met een bericht op de site, maar ieder lid persoonlijk een e-mail te sturen. Voorzitter Dorien en haar man deden de verhuizing van de spullen uit het tehuis, Sander Tholen zocht een mooi portret uit zijn archief en Peter Borren gaf uiting aan zijn bewondering op instagram. VRA prominenten waren aanwezig op de begrafenis, waar o.a. jeugdlid Oliver Bloemen een emotionele toespraak hield.
Wij gaan hem missen deze bescheiden testcricketer. Die tegel met zijn naam zal hem voor eeuwig levend houden.

John H. Wories