In Memoriam: Dik Abed (1943-2018)

Een groot cricketer en mens heeft ons op vrijdag 19 januari verlaten. Dik Abed kwam op 37-jarige leeftijd spelen bij VRA om hier zijn carrière af te sluiten. Hij drukte vanaf dag 1 een stempel op het jonge eerste elftal van 1985 en bracht VRA binnen 1 jaar terug in de Hoofdklasse. Dik had in de jaren daarvoor de competitie bij HBS gedomineerd en was als gelouterde profcricketer een begrip geworden in Nederland, maar ook in de Lancaster league, met name bij zijn oude club Enfield CC.

Dik was voor mij m’n cricketvader. Ik was 18 jaar toen ik voor het eerst met hem te maken kreeg en ik vond hem fantastisch! Hij wist zo veel te vertellen en legde met engelengeduld alles in/om het spelletje uit, zowel technisch, tactisch als psychologisch. Hij liet je nadenken, uitproberen en hielp/hield je op de rails als het mis dreigde te gaan. Hij leerde ons druk opbouwen, hard voor onszelf te zijn, geen tweede kansen te geven aan tegenstanders en bovenal het spel te domineren. Maar hij leerde ons vooral ook dat ‘the game bigger is than the man’. Hij liet ons thuis tot diep in de nacht cricketvideo’s zien en Janny (zijn vrouw, waar hij tegenop keek) vond dat allemaal prima.

Dik was een bijzonder mens. Hij was een geweldige speler, maar ook heel bescheiden. Hij werkte keihard op de tennisbaan naast HCC en was elke week met ons op VRA in de weer hoe je gravel pitches prepareert. Sproeien, vlakken, rollen, vegen, ik zie hem nog gaan. Altijd met een lach omdat hij op een cricketveld stond! Na afloop van de trainingen aten we een frietje knoflooksaus bij Van Leeuwen en werd elke bal op de training herkauwt. Heerlijk! En als mens was hij groots. Hij hielp Piara aan een baan, hij haalde je van de trein, regelde cricketspullen (als motivatie) en gaf iedereen het prettige gevoel erbij te horen. Ongeacht welk geloof je had, wat je achtergrond was, uit welk land je kwam, Dik was oprecht geïnteresseerd.

Op introductie van Dik mocht ik een week meetrainen met Worcestershire CCC. Basil D’Oliveira was daar de coach van het team met grootheden als Botham, Neale en natuurlijk mijn idool Hick. Ik heb m’n ogen uitgekeken hoe de profs omgaan met dit fantastische spel, uren gepraat met D’Oliviera over Zuid-Afrika, over Dik en hoorde hoe er met ontzag werd gekeken naar het pad van mijn aanvoerder. ‘Dik Abed is the best medium fast bowler on a receptive wicket’ was de stellige overtuiging van D’Oliveira.

Crickettalk met Dik was altijd speciaal. Vooral als er een discussie ontstond over bijvoorbeeld ‘containment’. Hoe je het in je hoofd haalde te verdedigen! Uitgooien die kerels, dan heb je ook nergens last van. Hij paste bij ons. Hij was onze Cruijff; uitgesproken, charmant, veeleisend, dominant en gezegend met een enorm talent.

Een oogblessure maakte een eind aan z’n carrière. We hebben Dik daarna nog jaren meegemaakt aan de zijlijn. Ook als coach was hij bescheiden, maar altijd aanwezig en scherp.

De laatste jaren van z’n leven zijn misschien niet de jaren geworden waar Dik en zijn familie op gehoopt hadden. Zijn geheugen werd aangetast en hij woonde tegenover HBS in een verzorgingshuis. Zijn kinderen Anissa en Rasool hebben met veel zorg Dik bijgestaan.

VRA ziet een grote speler vertrekken naar de crickethemel.
Dank je wel Dik, dat je bij ons bent geweest en ons hebt leren cricketen!

Ewoud de Man